Լեռան
ստորոտում եմ: Գիշերվա մթությունը քարերի վրայով սահում է վեր: Իմ ներսում մի տեսակ
դատարկություն եմ զգում, սառնություն: Դիմացս վեր է խոյանում հսկա լեռնազանգվածը` դարերից
եկող իր անպարտելի զորությամբ: Նայում եմ ապառաժներին, նրանք սպասում են ինձ, պատրաստ
ամեն վայրկյան ցած նետել մարդկային իմ չնչին գոյությունն իրենց դարավոր վեհության վրայից:
Հասկանում եմ, որ կյանքի ու մահվան եզրագծերը
ջնջված են: Առանց պայքարի պատրաստ չեմ հանձնվել: Բայց ներսումս սառնություն է, վստահության
պակաս: Ինչ-որ ներքին մի ձայն շշնջում է ինձ. «Դու խոստացել ես, քեզ հավատով սպասում
են:»
- Ավելի բարձր, չե՛մ լսում քեզ, գոռա՛:
« Դու խոստացե՜լ ես….. հավատով սպասո՜ւմ են…»:
