Ինչի՞ համար է տրված իշխանությունը

Ինչպես փաստում է հայտնի արևելյան իմաստությունը` «Իշխանությունը սեփական ուժի ցուցադրությունը չէ ժողովրդին, այլ միջոց է` նրա շահերի պաշտպանության համար»: Մեզանում իշխանության գաղափարի ընկալումը, բավականին խեղաթյուրված է: Ցանկացած իշխանավոր իրեն վեր է դասում սեփական ժողովրդից, այն ժողովրդից, ում շնորհիվ նա եկել է իշխանության, և իշխանությունը ծառայեցնում է միայն ու միայն սեփական ընչաքաղցությանը հագուրդ տալու համար:  Եթե դուք կարծում եք, թե այս մոտեցումը բնորոշ է միայն 3-րդ հանրապետության մերօրյա չինովնիկներին, ապա դուք երիցս սխալվում եք: Բավական է վերհիշել  մեր պատմահայր Մովսես Խորենացու «Ողբը»: Այո, մենք այդպիսին ենք: Այս արատը հոսում է մեր երակներով, փոխանցվում է սերնդե-սերունդ:

Համապետական արտագաղթի կո՞չ

Այս տարի մայիսի 6-ին կայացած Խորհրդարանական ընտրություններից հետո` իմ մեջ կրկին գլուխ էր բարձրացրել հայրենիքից վերաջնականապես հեռանալու որոշումը: Շնորհակալություն այն բոլոր ընկերներիս, ովքեր ինձ օգնեցին հաղթահարելու, հերթական անգամ հաղթահարելու այդ չարաբաստիկ որոշումը:
Քիչ առաջ կադացի «Եկամտային հարկի մասին»  մեր «սիրելի» իշխանությունները կայացրած որոշումը: Որոշում, որն ուղղված է սեփական ժողովրդին հերթական անգամ հարստահարելուն, հուսախաբ անելուն, հայրենիքը հարկադրված լքելուն:

ՀՐԱՆՏ ԴԻՆՔ / Հոգեվիճակս վախվորած աղավնու է նման

Երբ Շիշլիի դատախազությունն իմ դեմ «թուրքերի ազգային ինքնասիրությունը նվաստացնելու» մեղադրանքով հետաքննությունը սկսեց, ես մտավախություն չեմ ապրել: Դա առաջին դեպքը չէր: Նման դատական գործին մինչ այդ առնչվել էի Ուրֆայում: Երեք տարի շարունակ ինձ «թուրքերի նվաստացման» մեղադրանքով դատում էին զուտ նրա համար, որ 2002 թ. Ուրֆայում, մասնակցելով կոնֆերանսի, ելույթում ասել էի, որ «թուրք չեմ, այլ Թուրքիայի հայ եմ»: Այն ժամանակ նույնիսկ տեղյակ չէի դատական նիստերի ընթացքից: Դրանք ինձ բոլորովին չէին հետաքրքրում: Դատավարությունն իմ բացակայությամբ առաջ էին տանում ուրֆացի փաստաբան ընկերներս: Բավականին անհոգ էի նաեւ Շիշլիի դատախազությունում բացատրություն տալու ժամանակ:Ի վերջո, ակնհայտ էին ե՛ւ գրածներս, ե՛ւ մտադրությունս: Համոզված էի, որ դատախազը իմ հոդվածի առանձին որեւէ իմաստ չարտահայտող նախադասության փոխարեն կկարդա ամբողջությամբ, այսպիսով, հեշտությամբ կհասկանա, որ թուրքերին նսեմացնելու» որեւէ մտադրություն չունեմ եւ վերջ կգտնի այս կատակերգությունը: Վստահ էի, որ հետաքննությունը չի հանգեցնի իմ դեմ դատական գործի հարուցմանը: 

Մինչև ե՞րբ

Արևմտյան Հայաստան առաջին անգամ չէ, որ առիթ եմ ունեցել այցելելու: Տպավորություններս միշտ տարբեր են եղել, իսկ զգացողություններս` միանման. մինչև ե՞րբ ես պետք է վճարեմ թուրքերին իմ պատմական հայրենիքն այցելելու համար:
Ցավով, բայց հարգանքով, ես կրկին արձանագրում եմ նույն փաստը. թուրքերը մեզանից 100 անգամ ավելի լավ դիվանագետներ են: Հերիք չի հայրենիքը ձեռներիցս վերցրել են, հիմա էլ հուշանվերի տեղ վաճառում են մեզ: