Sunday, 16 September 2012

Խոստովանություն

Մի զառամյալ ու միայնակ ծերունի, մահվան մահիճում պառկած, սպասում էր իր կյանքի ավարտին: Նրա կողքին էր միակ ու հավատարիմ ընկերը, ով եկել էր իր զավակների ու թոռների հետ միասին: 
- Գոնե հիա ասա ինձ, ինչո՞ւ դու այդպես էլ չամուսնացար, - հարցրեց ծերունուն ընկերը:
- Որովհետև իմ ամբողջ կյանքում ես փնտրում էի իդեալական կնոջ, - պատասխանեց ծերունին:
- Եվ այդպես էլ չգտա՞ր:
- Գտա, - հառաչեց ծերունին:
- Իսկ այդ դեպքում ինչո՞ւ չամուսնացար նրա հետ, - զարմացած հարցրեց ընկերը:
- Որովհետև նա էլ փնտրում իդեալական տղամարդու: 

Thursday, 6 September 2012

Քահանայի երազը



Մի երիտասարդ քահանա, ով իր կյանքը նվիրել էր ճգնելուն և ճշմարտության որոնումներին, օրերից մի օր տեսավ տարօրինակ մի երազ: Երազում նա տեսավ մի վանականի, ով, խորասուզված իր մտքերի մեջ, ծալապատիկ նստել էր ծառի տակ: Նա մոտեցավ վանականին: Իսկական հրաշք: Նրա  առջև նստած էր ինքը` Բուդդան: Քահանան նստեց մեծն ուսուցչի դիմաց` ընդունեց նույն դիրքը: Բուդդան լուռ էր: Հանկարծ, բացելով աչքերը, Բուդդան արտաբերեց. «Սովորիր տեսնել հեռուն»: Քահանան փակեց աչքերը` մտորելու ուսուցչի ասածի շուրջ:
Բացելով աչքերը` նա հայտնվեց ինչ-որ լեռան ստորոտում: Բարձունքում քարանձավ կար: Նա սկսեց մագլցել վեր: Ներսում քահանան հանդիպեց մի արաբ բեդվինի, ով նստել էր ծնկների վրա, ճոճում էր իր մարմինը և տարօրինակ ձայներ հանում: Քահանան մոտեցավ արաբին, փորձեց խոսել: Բայց արաբը չնկատեց քահանայի ներկայությունը: Հուսախաբ` նա որոշեց հեռանալ: Բայց լեռան ստորոտում նա հանդիպեց նույն արաբին: Արաբը մոտեցավ քահանային, խնդրեց նստել ծնկների վրա: Այնուհետև խնդրեց խոնարհել գլուխը և ճակատը կպցնել գետնին: «Սովորիր հնազանդվել Աստծուն», - հազիվ լսելի ձայնով ասաց բեդվինը : Քահանան ուղղվեց ու բացեց աչքերը: Հիմա նա արդեն Գողգոթայի բարձունքին էր: Առջևում Քրիստոսն էր` խաչին գամված: Քահանան մոտեցավ Քրիստոսին և ծնկի եկավ նրա խաչի առաջ: Եվ Քրիստոս խոսեց նրա հետ. «Անգամ այս խաչին գամված` ես շարունակում եմ սիրել մարդկանց: Հուսա, հավատա ու սիրիր….»:

Tuesday, 4 September 2012

Հանդիպակաց պատին բախվելու փոխարեն...


Հանդիպակաց պատին բախվելու փոխարեն կարելի է շրջանցել, եթե իհրակե չես կորցրել քո փրկության միակ ճանապարհը: Իսկ ճանապահը միշտ էլ կա եւ հաճախ գտնվում է հենց քո կողքին, իսկ դու, չգիտես թե ինչու, չգիտես թե ոնց, չես ցանկանում տեսնել: Շատ հաճախ մենք նման ենք մի ճամփորդի, որը կորցրել է ոչ թե ճանապահրը, այլ հոգու փրկության միակ արահետը: Լույսի ու խավարի հավերժական այս պայքարում դու ընտրում եմ լույսը եւ ցանկանում սփռել ամենուր: Բայց երբեմն դու տալիս ես քո հոգու լուսավոր մասնիկները բոլորին լույս հասցնելու համար, եւ լույսի փոխարեն քո հոգու դատարկ անկյունները լցվում են խավարով: Ո՞վ պետք է լցնի քո դատարկված հոգին:
Այս հարցի պատասխանը գտնելու համար կարող ես ոտքի տակ տալ ամբողջ աշխարհը, կամ ուղղակի փակել աչքերդ ու աղոթել: 

Յուրգեն Հաբերմաս. Եվրոպայի հետ-ժողովրդավարական դարաշրջանը


Եվրոմիության մոնոպոլիզացիան քաղաքական էլիտաների կողմից սպառնում է նվազեցնել քաղաքացիական համերաշխության շեմը, որն առանցաքային է եվրոպական նախագծի համար:

Եվրոպական մակարդակում ժողովրավարական ինստիտուտները մտել են նոր բյուրեղացման փուլ: Այս գործընթացում ներառված բաղադրիչներից մեկը համերաշխությունն է. մեկ պետության սահմաններից սահմանադրական համայնքի ընդլայնումը ենթադրում է, որ քաղաքացիների համերաշխությունը, ովքեր պատրաստակամ են աջակցել միմյանց, նույնպես պետք է տարածվի` համահունչ լինելու նպատակով:

Իմ նախագծած տարբերակում, ընդլայնված և դրանով իսկ ավելի վերացարկված և համեմատաբար նվազ ճկուն քաղաքացիական համերաշխությունը պետք է ներառի եվրոպական հասարակություններից յուրաքանչյուրի անդամներին: Միայն այս դեպքում Եվրոմիության քաղաքացիները, որոնք ընտրում և վերահսկում են Ստրասբուրգում գործող խորհրդարանը, կարող են մասնակցել ազգային պետության սահմաններից դուրս ժողովրդարական կամքի ձևավորման միասնական գործընթացին:

Saturday, 1 September 2012

Պայքարելով մենության դեմ

Կյանքում լինում են պահեր, որոնք էլ երբեք չեն կրկնվի: Դրանք տրվում են մեկ կամ երկու անգամ, այն էլ եթե ծնվել ես բախտավոր աստղի տակ: Ու այդ պահերին, դու ցանկանում ես կիսել քո մենությունը մեկի հետ, ում սիրում ես ամբողջ հոգով ու սրտով, բայց անցնում է ժամանակը և դու հասկանում ես, որ ընդամենը նրան սովորեցրիր ապրել մենության մեջ և սիրել այն, ինչից դու փրկություն էիր փնտրում նրա գրկում: 

Ու դու շարունակում ես միայնակ պայքարել քո մենության դեմ...

Լինում են պահեր, երբ դու հանդիպում ես մեկին, ում հետ կարող ես խոսել ամեն ինչից, բացի սիրուց, քանզի նրա հոգու փոխարեն հայելի է, որն արտացոլում է այն ամենը, ինչ դու ես տալիս նրան, իսկ սեփական սիրո ու ջերմության ոչ մի կաթիլ նրանից չես ստանա երբեք:

Իսկ դու շարունակում ես կուրորեն սիրել նրան...