Երեկ ավարտեցի Մարկեսի վերոնշյալ ստեղծագործությունը: Առիթ ունեցա կրկին հուզվելու, հիանալու ու վերաիմաստավորելու որոշ արժեքներ, որոնց հանդեպ իմ ունեցած վերաբերմունքը ցայսօր թերի էր, միգուցե սխալական: Ահա մի նախադասություն, որ առավել հոգեհարազատ թվաց ինձ (համենայն դեպս այս պահի դրությամբ): «....իսկ հիմա, նրա շնորհիվ իմացա, որ աշխարհն առաջ շարժող անպարտելի ուժը ամենևին երջանիկ սերը չէ, այլ դժբախտ սերը....»: Երբ ավարտեցի պատմվածքը, հասկացա մի պարզ ճշմարտություն: Սերը նման է ժամանակի: Այն գալիս երբ կամենա ու հեռանում՝ մեր կամքից անկախ, ինչպես մեր կյանքի ժամանակը: Ոչ ոք չգիտի, թե ե՞րբ է իր աշխարհ գալու ժամանակը ու ե՞րբ ժամանակը ընդմիշտ կլքի նրան՝ իր տեղը զիջելով հավիտենությանը:
Սիրեցեʹք որքան հնարավոր է երկար ու մեկին:
1 comment:
Հրաշալի վերլուծություն էր։
Post a Comment