Մի հին հայկական ասացվածք կա. «ու՞մ էի մի կտոր հաց տվել, Աստված բերեց դեմս»:Այսօր գնացել էի Խարբերդի մեր հողամասը: Կեսօրին նստած հաց էի ուտում: Մեկ էլ դռների մեջ հայտնվեց մի սև շուն, որ սկսեց ինձ նայել թափառող շան սրտաճմլիկ միայնությամբ լեցուն աչքերով: Հասկացա, որ սոված է ու մի հացից նրան բաժին հանեցի: Սևոն վերցրեց իր բաժին հացն ու արագ հեռացավ:
Երեկոյան տուն էի վերադառնում հողամասից: Իմ համար քայլում էի դեպի կանգառ, երբ հանդիպակաց հողամասի բաց դարբասից մի մեծ գամփռ դուս թռավ ու սկսեց հաչալով վրա տալ: Թեև շներից չեմ վախենում, ու չէի պատրաստվում առանց մարտի հանձնվել :) , բայց էդ պահին տեղի ունեցավ անսպասելին: Ինչ-որ տեղից կայծակի արագությամբ հայտնվեց Սևոն ու էդ գամփռին դարձրեց իսկական գամփռիկ: Փաստորեն ասացվածքը ճիշտ է: Սևոյիʹն էի մի կտոր հաց տվել:
Կերակրեʹք թափառող շներին, նրանք անպայման վարձահատույց կլինեն մի օր:
No comments:
Post a Comment