Նիցշեն
ասում էր. «Պատերազմում գոյություն չունեն հաղթողներ ու պարտվողներ: Գոյություն
ունեն միայն ողջ մնացածներ, որոնք իրավունք են ստացել շարունակելու պայքարը»:
Լեռնային
Ղարաբաղի Հանրապետության Պաշտպանության բանակում իմ զինվորական ծառայության
տարիներին ես դեռևս ծանոթ չէի Նիցշեի ստեղծագործություններից և ոչ մեկին: Սակայն
մի բան գիտակցում էի հստակ` ես իրավունք եմ ստացել շարունակելու պայքարը:
Այսօր
մենք ապրում ենք Ադրբեջանի կողմից պարտադրված պատերազմի պայմաններում, քանզի մինչ
օրս հաշտության պայմանագիր չի ստորագրվել: Պարտադրված այդ պատերազմի չարիքները ես
ամեն օր տեսնում էի Արցախում` իմ զինվորության տարիներին: Տեսնում էին սեփական
աչքերով, իսկ նրանց պատճառած ցավերը մինչև այսօր զգում եմ իմ հոգու խորքում:
Երբեմն
ինքս ինձ միամտաբար հարցնում եմ՝ ինչպե՞ս կարող է քաղաքակրթական ավելի ցածր
մակարդակի վրա գտնվող, կովկասյան թաթարների վերապրուկների այդ պետությունը մեզ
պատերազմ պարտադրել: Ավելին, մի ամբողջ սերունդ կրթել ու «քաղաքակրթել»
հայատյացության գաղափարի վրա: Փաստորեն, հարևան երկրում ատելությունը վերածվել է
կրթական արժեքի և շարժիչ ուժի:
No comments:
Post a Comment